„ Skreppitúr “ í Péturskirkju

                                                                                      

„ Skreppitúr “ er þetta ekki skemmtilegt orð ?       

 Þetta er orð sem við systkinin notuðum í æsku um stuttar ferðir og gerum reyndar stundum enn.

Í byrjun ágúst skruppum við fjölskyldan í skreppitúr, þ.e af þeim sem heima sátu, í Péturskirkju, gangnamannakofa skammt frá þjóðveginum til að færa ættföðurnum Jakobi, Hörpu Maríu elsta barnabarni og þeirra ferðafélögum kaffi og brauð áður en þau héldu áfram ferð sinni heim á hestum sem þau höfðu komið á ríðandi á úr Laxárdal í Þistilfirði. Þetta hefur líklega verið um níu tíma ferð hjá þeim og hrepptu þau ágætis veður sem hefur örugglega ekki skemmt fyrir. Þau voru svöng, þyrst, fegin og glöð þegar þau komu í Péturskirkju. Þetta var hin ánægjulegasta ferð sem allir nutu vel.

                                                                                                             

Um Péurskirkju segir í litlu kveri, Stutt lýsing á Mývatnssveit. Til leiðbeiningar fyrir ferðamenn, eftir Gísla Pétursson í Reynihlíð

Nýjahraun, Péturskirkja.

Vegurinn austur fjöllin liggur nú um mólendi, unz kemur að gömlu og mikið grónu hrauni, sem nefnt er Sveinahraun. Þar er röð af gíghólum, sem heita Sveinar. Í björtu veðri sést nú Herðubreið, fegurðardrottning íslenzkra fjalla, langt frammi á örævunum.

Brátt kemur í ljós dökkt, úfið hraun rétt sunnan við veginn. Það heitir Nýjahraun og rann árið 1875 úr mörgum smágígum, sem eru í röð frá norðri til suðurs.

Hraunið er 20 km. langt, en mjög mjótt. Að norðan gengur það fram í tvo odda, sem heita Vestara- og Austara-Hrauntagl. Áaustara-Hrauntagli er varða, og þar stendur há tréstöng. Þar er leitarmannakofi, sem nefndur er Péturskirkja, eftir Pétri Jónssyni í Reynihlíð, sem byggði kofann vorið 1925 í hjáverkum við fjárgeymslu á fjöllunum. Péturskirkja er hlý vistavera fyrir leitarmenn. Mikið er þar af hertum gæruskinnum, hitunartæki og margskonar búsáhöld, þótt ekki sé hátt til lofts eða vítt til veggja veggja. Vísitasíubók er þar, eins og vera ber í kirkjum.

Austan við Nýjahraun eru víðáttumikil mellönd sunnan vegar. Melgresið er gott til beitar og hafa Mývetningar ær sínar á fjöllunum fram undir jól, ef tíðarfar er sæmilegt. Stöngin sem stendur í hrauninu er ekki flaggstöng, hún er viti. Sá leitarmanna, sem fyrstur kemst í kirkjuna eftir leitardag í skammdeginu, kveikir á gaslukt og dregur hana upp í topp á stönginni, til að vísa félögum sínum leið. Ljósið sést 10-15 km, en þarna er flatlent og villugjarnt, ef ekki sér til stjarna. (Tilvitnun lýkur)

Seinna var byggð ný Péturskirkja..eitthvað eftir 50 held ég...... en hún er farin að þarfnast aðhlynningar, farið að molna úr veggjum og fleira mætti telja. Ég man eftir sumrum þegar haldin voru Péturskirkjupartí aðallega af sumar-starfsmönnum hótelanna þar sem var grillað og sungið og eitthvað sér til gamans gert  upplifði það samt ekki sjálf.